Print deze pagina

Dag Pa

Bernadette Tijssens is mantelzorger van haar moeder, die dementie heeft. Bernadettes ouders woonden tot voor kort allebei in een zorgcentrum in Alkmaar.

Ik sta op het station. De trein laat nog wat langer op zich wachten. Aan de overkant het perron waarvandaan mijn vader en moeder een paar jaar geleden een laatste reisje naar Maastricht maakten. Straks zal ik mijn vader vragen of hij nog een keertje mee wil naar Maastricht, zijn geboortestad. Leuk Pa, dan kunnen we nog even langs oom Theo en dan laat u mij al die huizen waar u gewoond heeft en het kleermakersatelier waar u werkte. En dan vertelt u mij de verhalen die ik nog niet ken. Die schrijf ik dan in het 'pa schriftje' bij de andere verhalen.

Vertrokken

Ja, dat ga ik doen. Dat kan ik doen met hem. Ik kan hem ook nog vertellen over een naaiklusje en om advies vragen, dat doe ik straks of morgen, of nu, als ik hem even bel.

Nee, ik weet het echt wel, hij is er niet meer. Op 4 augustus blies hij in het bijzijn van mijn zus en mij zijn laatste adem uit. Hij sloot zijn ogen, bolde zijn wangen, blies en vertrok en nu sta ik op het station. Het station, plek van komen en gaan. Ik kan nog zoveel met mijn vader delen. Ik kan het zo weer doen. Dat is heel gek. Het gebeurt los van de tijd, ergens in mijn hart, ergens in mijn hoofd.
Het is waar, het is een troost, al lopen er telkens tranen door mijn beeld.

Lege kamer

De kamer naast mijn moeder in Huize Gloria, is leeg. Gelukkig ligt er niet meteen een nieuwe bewoner. Want de, nog altijd onderbezette, verzorging kan zelfself mensen niet bieden wat er nodig is.

Moeder

Mijn moeder teert in. Sinds de dood van haar man is de energie om overeind te blijven zichtbaar geslonken. Een paar dagen voor zijn dood zat zij bij zijn bed. Haar hand in de zijne. De verwarring voorbij zei ze: "Ik hou van je, je bent een goede man." Toen zij zag dat hij gestorven was zei ze: "Jammer, hè, jammer!"

Zeventig jaar samen

Zeventig jaar waren ze bij elkaar. Haar dementie stond de verbondenheid, de liefde niet in de weg. Nu is ze alleen en kan ze sinds kort niet meer staan.

Niet gek dat ze pas zei: "Is pa al weg? Ik heb op hem gewacht, dan kan ik ook gaan."