Print deze pagina

Keukentafelgesprek

Marie is mantelzorger van haar man, die dementie heeft. Ze wonen in Schagen.

Er moet dagbesteding komen voor D. en voor een indicatie moet een keukentafelgesprek plaatsvinden. Ik begin een lijst te maken van onderwerpen die besproken moeten worden. Het voornaamste is dat duidelijk moet worden dat er een verandering moet komen als we de huidige situatie willen handhaven. Ik ben voortdurend doodop en dat is niet vol te houden.

Confronterend

De lijst beschrijft hoe en wat er veranderd is in zo'n klein jaartje. Onderwerpen als vervoer, sociale contacten, huishoudelijke zaken, koken, klusjes, de tuin, gezondheid, vriendschappen komen langs. Het blijkt een confronterend papier te worden en onze gezamenlijke hobby, het bankjanken, wordt veelvuldig uitgeoefend. Ik vraag de dochter van D. om er ook even naar te kijken. Toen ik 's avonds laat de pc wilde afsluiten, kwam haar antwoord. Een tekst die rood zag van de aanvullingen. Ik besloot direct dat dit geen leesvoer meer was, zo vlak voor het slapengaan.

Geen fut meer

De volgende ochtend begon ik met het goed lezen van haar tekst en deze keer moest ik mijn hobby alleen uitoefenen. Ze beschreef tot in detail wat we in de afgelopen tijd waren kwijtgeraakt. En dan ging het niet om de eeuwige sleutels en brillen deze keer, maar het serieuzere werk. Geen fut meer om piano te spelen, om te koken, te lezen, het huis schoon te houden, de frustrerende, alleen maar groeiende berg klusjes. En vooral: D. is niet meer in staat om hout te zagen, dus onze geliefde houtkachel brandde nog maar weinig. En verder nog zo wat beroerdigheid, maar ze had wel gelijk.

D. overstuur

Ik heb de lijst aangepast en op de ochtend van 'het gesprek' gevraagd of D. hem wel of niet nog even wilde doorlezen. Dat wilde hij wel, maar met dramatische gevolgen. De essentie was dat hij zich totaal niet gerealiseerd had wat er allemaal al veranderd was, maar vooral wat het met mij deed. Volkomen overstuur.

Goed gesprek

Om 10.00 uur hebben we ons opgefrist en om 10.30 ging de bel en zijn we begonnen. Het gesprek verliep soepel en we konden allebei goed ons verhaal doen en alle vragen beantwoorden. We begrepen goed wat de mogelijkheden voor ons waren. Tegen 12 uur vertrok ze en zaten wij uitgeput aan de tafel, maar wel met het gevoel dat we het goed gedaan hadden en dat het goed zou komen met de indicatie.

Zon breekt door

Tijdens de middagwandeling met een vriendin somde ik het een en ander op en daarbij ook het gemis om zo maar eens even een hapje te gaan eten aan de kust. Geen energie meer. 'Maar wacht eens even, jullie hebben een auto en ik rijd graag, maar ik heb geen auto. Dan ligt de oplossing toch voor de hand, win-win-situatie. Bel maar als jullie gebracht en gehaald willen worden.' De zon brak een beetje door. Toen we na de wandeling thuis kwamen, stonden er vier kratjes met hout bij de voordeur. Cadeautje van een vriend. Daarna kwam een vriendin met een bos rozen.

Mij horen ze niet meer zeggen dat er niets tussen hemel en aarde is!