Print deze pagina

Onzekere tijden

Margreet Berndsen is vrijwilligster in Alzheimer Café Texel. Door corona is dat al een jaar dicht.

Tja. We hadden het met Alzheimer Café Texel de afgelopen veertien jaar zo goed voor elkaar. Live muziek vooraf – soms ook na afloop – en gemiddeld zo’n 80 bezoekers. We hadden een van de drukst bezochte cafés van het hele land en daar waren we beretrots op. Hoewel de onderwerpen niet altijd tot vrolijkheid stemden, werd er na afloop door een groot deel van de bezoekers toch meestal gezellig aan de tafeltjes nagepraat, waarbij niet alleen het thema van de avond aan de orde kwam, maar ook persoonlijke aangelegenheden werden besproken. Dit alles ondersteund door Geriant en achttien vrijwilligers. Datgene wat we in de loop der jaren hadden opgebouwd, kon niet stuk, dachten we. Of er moest er wel iets heel raars gebeuren. En dat bizarre voorval kwam er: het coronavirus deed zijn intrede.

Sluiting

Aanvankelijk dachten we nog optimistisch dat het met een paar maanden wel voorbij zou zijn. Toen dat niet het geval bleek, zijn we met de vrijwilligersploeg bij elkaar gekomen en hebben we eensgezind besloten pas weer open te gaan op het moment dat dit verantwoord kon. We zijn nu al een jaar gesloten, want voor ons geen café met bezoekers op 1,5 meter van elkaar (toen dat nog mocht). Met zo'n afstand ertussen bepraat je geen problemen waar je thuis tegenop loopt en drink je daarna ook niet gezellig nog even een glaasje. Een digitaal café zagen we om die reden ook niet zitten.

Dementheek

Wat deden we dan wel? We schreven nieuwsbrieven en stuurden de Familias door. Digitaal of de geprinte versie. Onze dementheek, waar je boeken en dvd's over dementie kunt lenen, bleef open en we schreven artikelen over dementie in Leef-Tijd, een Texels seniorenblad. Van de Limburgse schrijfster José Franssen, die tweemaal in ons café over haar moeder met dementie kwam vertellen, kregen we gratis een stapel mooie boeken toegestuurd, die we bij belangstellenden thuis bezorgden. Verder dit jaar geen samenkomst om de vrijwilligers te bedanken voor hun inzet. We kregen een afhaal-etensbon thuisbezorgd om de plaatselijke horeca te ondersteunen.

Ondersteunen

We missen onze bezoekers en de voorbereiding en uitvoering van de cafés. Het voldane gevoel als het een goede avond was en je mensen hebt kunnen ondersteunen. We zouden het graag willen, maar je kunt in deze situatie geen arm om iemand heenslaan die er doorheen zit, niet even knuffelen of meedenken. Wat we wel konden, was bellen. Via telefonisch contact horen hoe het mensen vergaat en ze zo nodig een hart onder de riem steken. Maar het blijft behelpen. Je kunt nu eenmaal niet alle bezoekers op deze manier bereiken, daarvoor zijn het er te veel.

Twijfel

Het lijkt wel of we aan ons eigen succes ten onder gaan. Wordt het ooit weer zoals het was? Ik betwijfel het. Zal vaccinatie uitkomst brengen en onze bezoekers weer in groten getale naar ‘onze’ zaal in dorpshuis De Buureton trekken? En hoe gaan we dat doen, onderscheid maken in gevaccineerden en niet-gevaccineerden? Een onwenselijke situatie en vragen waar we nu al over lopen te piekeren. Hoe gaat dit aflopen? De tijd zal het leren.