Print deze pagina

Gemengde gevoelens bij het verpleeghuis

Dementie is een aandoening die langzaam verergert. Wegwijzerdementie.nl biedt mantelzorgers in elke fase informatie: hoe kun je hiermee omgaan en waar vind je hulp? Deze keer: wonen in een zorginstelling. Een moeilijke stap, vond voormalig mantelzorger Johan Hoetmer. ‘Je verstand zegt: het kon echt niet meer. Maar je gevoel zegt: misschien toch.’

‘De dag dat we Ina naar het verpleeghuis brachten, was een van de slechtste dagen van mijn leven’, zegt Johan Hoetmer (80) uit Velserbroek. ‘Ze was ongelooflijk boos op me toen we haar achterlieten. Ik heb haar zelden horen vloeken, maar toen wel.’ Tien jaar lang had hij thuis gezorgd voor zijn – vorig jaar overleden – vrouw Ina Hoetmer-Groot, die Alzheimer had. Tot het te zwaar werd. ‘Je wilt het natuurlijk niet, je vrouw uit huis plaatsen met wie je 55 jaar samen bent. Maar de kinderen zeiden: “We zien dat het niet meer gaat. Straks raken we jou óók nog kwijt.”’

Wegwijzerdementie.nl

Als iemand dementie heeft, is de kans groot dat zij of hij uiteindelijk naar een verpleeghuis moet. Dat roept veel vragen op: welk verpleeghuis past bij de persoon? Wat moet je regelen? En hoe kun je omgaan met deze grote verandering? De website Wegwijzerdementie.nl geeft daarover informatie. Bijvoorbeeld over de emotionele gevolgen voor zowel de persoon met dementie als de partner. Maar ook over praktische zaken, zoals het kiezen van een verpleeghuis, de voorbereiding op de verhuizing, en wat je met je naaste kunt doen tijdens een bezoek. Daarnaast geeft de site een overzicht van alle verpleeghuislocaties in Noord-Holland-Noord. Ook zijn er organisaties te vinden die kunnen helpen om een verpleeghuis te kiezen en je wensen te bespreken met de zorginstelling.

Verhuizing

Johan Hoetmer bezocht met zijn oudste dochter vijf verpleeghuislocaties, voordat ze kozen voor een kleinschalige woonvorm in Warmenhuizen. Een dag voor de verhuizing vertelde hij het aan zijn vrouw. ‘Als ik het eerder met haar had besproken, zou dat voor een enorme onrust hebben gezorgd. Ze zou het ook niet hebben gepikt. In het verpleeghuis zei ze nog: “Jij kan toch voor me zorgen, je mankeert niks en ik ook niet.”

Schuldgevoel

Wat hij voelde over de verpleeghuisopname van zijn vrouw? ‘Een mengeling van opluchting maar vooral ook schuldgevoel. Dat je het niet hebt kunnen volbrengen om voor haar te zorgen. Je verstand zegt: het kon echt niet meer. Maar je gevoel zegt: misschien toch. En dat denk ik nóg wel eens. Onze kinderen zeggen dan: het had echt niet gekund en je hebt tien jaar voor haar gezorgd.’

Bezoeken

Aanvankelijk ging Johan drie keer per dag op bezoek, totdat de zorgverleners zeiden dat zijn vrouw ook hén moest gaan vertrouwen. Daarna ging hij om de dag. De bezoeken waren vaak lastig. ‘Altijd zei Ina: “Kan ik weer met je mee naar huis?”’ Wat hem in die tijd heeft geholpen was erover te praten met familie, vrienden en andere mantelzorgers. ‘Dan kan je het van je afpraten. Ik kan iedereen aanraden: verwerk het niet in je eentje, want dat is ongelooflijk moeilijk.’ Er was nog een lichtpunt: de zeer betrokken zorgverleners. ‘Er waren een paar die Ina helemaal vertrouwde en die zó lief met haar omgingen. Dat heeft veel goedgemaakt, ook voor mij.’

Naar het verpleeghuis? Meer informatie

Vind zorgorganisaties in de buurt en informatie op Wegwijzerdementie.nl

Instructiefilmpje: makkelijk zoeken op Wegwijzerdementie.nl

Video ‘Dilemma bij dementie: Opname in het verpleeghuis’: Mantelzorgers vertellen hoe zij de opname van hun partner hebben ervaren.