Print deze pagina

Uitgeblust

Anja Fokker uit Alkmaar was tot voor kort mantelzorger van haar vader. Zijn laatste weken heeft ze met haar zus intensief beleefd.

Hij vond het drie keer niks om in het verpleeghuis te wonen. Sinds z'n Jopie is overleden, is hij er helemaal klaar mee. En nu is hij ziek, ernstig ziek. Uitgeblust ligt hij in bed, ergens tussen hemel en aarde te zweven. Soms probeert hij wat te zeggen, of mompelt wat, ver weg van ons. Hij lijkt opgebrand.

Palliatieve zorg

We hebben dezelfde week een afspraak met de arts. Ze vertelt ons dat hij vermoedelijk vergevorderde slokdarmkanker heeft en dat hij snel achteruitgaat. Palliatieve zorg wordt ingezet. Helaas kan hij niet tegen morfine, hij krijgt een ander middel.

'Genoeg zo!'

Wanneer een zuster een vlindertje wil aanbrengen (een blijvende verbinding om middelen toe te dienen), zegt hij: 'Stoppen nu, het is genoeg zo.' Hij denkt dat de medicatie is bedoeld om hem beter te maken. We leggen uit dat is om de pijn en onrust tegen te gaan. Hij gaat akkoord. De eerste twee dagen is hij rustig, slaapt veel en heeft geen pijn. Met het sterven van onze moeder nog in gedachten, zeggen we tegen elkaar: 'Zo kan het dus ook.'

Hulpeloos eindeloos lijden

De volgende dagen verandert dit. Hij kan op de één of andere manier zijn leven nog niet loslaten. Hij heeft veel pijn en is rusteloos. Dan volgt er midden in de nacht een crisis en daar krabbelt hij weer bovenop. De pijn en de onrust blijven. We zitten erbij en kijken hulpeloos naar eindeloos lijden.

Gedoofd

Uiteindelijk krijgt hij de medicatie rechtstreeks in z'n beenspier toegediend en wordt hij kalmer. Weifelend besluiten we de nacht thuis door te brengen, in de hoop dat hij de rust zal vinden om te gaan. Middenin de nacht gaat de telefoon. Vader Jan is overleden. Zijn kaars is gedoofd. We zijn opgelucht en verdrietig.

Tranen vóór zijn overlijden

We zijn nu een aantal weken verder. Eigenlijk hebben we onze tranen al laten lopen, vér voor zijn overlijden. Hij wilde zo graag naar huis, en dat ging helaas niet meer. Het verdriet in zijn ogen was zo moeilijk om te zien. Hij wist dat hij veel vergat, hij voelde zich afgeschreven.

Beide ouders in een half jaar tijd overleden. De jaren van mantelzorgen zijn voorbij. Het is even wennen.

Dit is het laatste weblog van Anja Fokker voor Familias.