Duur boekje

Het Alzheimer Café is afgelast vanwege het coronavirus. Vrijwilligster Margreet Berndsen schrijft deze keer dus niet over het café. In plaats daarvan een verhaal uit het pre-coronatijdperk over het verpleeghuis, waar zij tot voor kort woonassistent was.

Na het werk, wachtend op m'n man die me komt halen, zit ik naast bewoner Richard aan tafel op de psychogeriatrische afdeling van verpleeghuis Hollewal op Texel. Tegenover ons zit een medebewoner te dutten. Terwijl we in eendrachtige stilte in de verder lege kamer zitten, pak ik m'n mobiel. Even kijken of er al een appje is met de mededeling dat m'n man in aantocht is.

Leuk boekje
Terwijl ik op mijn telefoon kijk, buigt Richard zich naar me toe.
'Is dat een leuk boekje?'
Hij heeft me net het hoesje zien openslaan, dus ik begrijp waarom hij denkt dat ik een boekje in m'n handen heb.
'Jazeker. Een heel leuk boekje. Je kunt er niet alleen in lezen, maar er ook korte berichtjes mee versturen. En je kunt er mensen mee opbellen. Het is ook een telefoon.'

Ongeloof
Ik laat hem het toetsenbord zien. 'Zie je? Dit is wat vroeger de draaischijf was. Hier kun je de nummers op intikken.'
Richard kijkt me met een ongelovig gezicht aan. Wordt hij nu voor de gek gehouden? Maar mijn serieuze gezicht trekt hem over de streep. 'Zo. Zo. Dat is heel mooi. En is dat nu nog duur, zo'n boekje?', vraagt hij geïnteresseerd.
'Ja, heel duur', antwoord ik. 'Een paar honderd euro ben je zo kwijt.'

Foto's maken
'Allemachtig,' roept hij ontsteld. 'Dat is wel heel veel geld voor zo'n klein boekje.'
Dat is het ook. Hij heeft gelijk. Maar dan schiet me nog een belangrijke functie van het apparaat te binnen. Het is alsof ik het hoge bedrag wil goedpraten. 'Ik vergeet nog te zeggen dat je met dit boekje ook foto's kunt maken,' zeg ik terwijl ik opsta. 'Wuif eens naar me, wil je, dan maak ik een foto van je.'

Blij verrast
Welwillend steekt hij z'n hand op. Toch zie ik aan zijn blik dat hij denkt dat ik ze niet allemaal op een rijtje heb. Een paar seconden later zit hij verbijsterd naar z'n eigen beeltenis te staren. Even weet hij helemaal niets te zeggen. Dan komt z'n vinger omhoog. Plok, met precisie tikt hij zichzelf van het scherm. Ik moet hem even opnieuw 'opdiepen'. Hij begint te stralen als hij ziet dat hij weer tevoorschijn komt.

'Kijk, dat ben ik,' roept hij blij verrast uit. 'Met m'n hand omhoog. Ja. Het is echt wel een mooi boekje.' En twijfelend: 'Maar een paar honderd euro... Dat zei je toch? Voor zo'n klein boekje...'

< Terug naar home

Deel deze pagina