Print deze pagina

Eindelijk weer een omhelzing

In het Alzheimer Cafe Texel delen mantelzorgers hun ervaringen. Vrijwilligster Margreet Berndsen tekent ze op. Nu in Coronatijd beschrijft ze andere ervaringen. 

Het bezoekverbod in verpleeghuizen was zwaar voor mantelzorger Joop Kramer. Hij is blij dat hij zijn vrouw Ina weer mag bezoeken, maar hij maakt zich zorgen over een tweede golf van het coronavirus.

‘Toen ik na de lockdown voor het eerst m’n vrouw Ina in het verpleeghuis weer mocht bezoeken – ik had haar elf weken niet mogen zien – was ik erg zenuwachtig’, vertelt Joop Kramer uit Den Burg, Texel. ‘Wat zou ik aantreffen? Zodra ik alleen met haar in het appartement was, heb ik haar stevig omhelsd. Haar dicht tegen me aangehouden. Dat mocht natuurlijk niet, maar ik kon niet anders. Het is goed afgelopen, anders had ik een probleem gehad. Natuurlijk had ik geen enkel symptoom.’

Origineel
‘Dat skypen gedurende die weken van ellende was een hulpmiddel. Net zoals je bril of je kunstgebit. Je hebt ze nodig, want het origineel is er niet meer. Achteraf zie ik duidelijk hoe depressief ik van de opgelegde scheiding werd. Er waren avonden dat ik dacht: als ik nu naar bed ga, hoef ik niet meer op te staan. Maar ja, dan zit Ina daar alleen. Dat wil je ook niet. Dus ga je gewoon door.’

Geweten
‘Ik ben opgelucht dat het gewone leven zich min of meer heeft hervat. Iedere middag ga ik weer naar haar toe. Omdat ik met haar samen wil zijn, maar ook voor m’n eigen geweten. In de hal moet ik m’n handen desinfecteren en m’n naam en het tijdstip in een boekje schrijven. Daarna mag je verder. Een mondkapje hoeft niet meer, je moet rechtstreeks naar haar kamer lopen. De huiskamer is voor bezoekers nog steeds verboden gebied.’

Corona
‘Binnenkort zijn we zestig jaar getrouwd. Ik weet niet wat ik er onder deze omstandigheden mee aan moet. Ik zie het allemaal niet voor me met die corona. Het liefst zou ik, samen met Ina en de andere bewoners, gebak willen eten in de huiskamer en het daar bij laten. Ik hoop dat ik daar toestemming voor krijg.’

Naar buiten
‘Gelukkig mag ik haar met de rolstoel weer mee naar buiten nemen. Van die rondjes door Den Burg genieten we allebei, al wordt het voor mij na een tijdje hard werken. De stoel is perfect aangemeten – helemaal naar Ina’s lichaam – maar duwondersteuning zit er niet op. Als je 84 bent, ga je dat na een poosje toch voelen.’

Vaccin
‘Ik blijf ongerust over de komst van een tweede golf van het coronavirus. Boodschappen doe ik op een rustig tijdstip en dan haal ik gelijk voor vijf dagen van alles in huis. Ik hou me zelf keurig aan de maatregelen, maar ik zie om me heen dat mensen losser worden. En dan kunnen ze wel beweren dat verpleeghuizen niet weer op slot gaan, maar ik ben er niet gerust op. Dat houd ik vermoedelijk tot er een vaccin is gevonden.’

Fietsen
‘Aan m’n dochter heb ik veel steun. Ze heeft gevraagd of ik niet een weekje met haar en haar man op vakantie wil. Om lekker samen te kunnen fietsen en een beetje te ontspannen. Maar dat vind ik moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik in de buurt van Ina moet blijven. Dus fiets ik m’n kilometers over het eiland. Er zitten prachtige routes bij.’