De vuile was buiten hangen

De zorg voor een naaste met dementie brengt allerlei emoties met zich mee, zoals verdriet of boosheid. Het helpt om die gevoelens te delen met anderen. Maar daar moet een mantelzorger wel voor openstaan.

Er rust een taboe op het uiten van emoties, merkt Liesbeth Rijk, dementieconsulent en casemanager van Geriant. Veel mantelzorgers van iemand met dementie willen 'de vuile was niet buiten hangen'. Of ze schamen zich om te praten over hun gevoelens van boosheid, angst of verdriet.

Ellende van anderen

Daarnaast mijden sommige mantelzorgers lotgenoten omdat ze, volgens eigen zeggen, genoeg hebben aan hun eigen ellende. Rijk vindt het jammer als mensen zo denken. 'Ik zie hoe gesterkt mantelzorgers uit een lotgenotenbijeenkomst of Alzheimercafé komen. Juist door gevoelens te delen ervaren ze herkenning en troost.'

Geen afsluiting

De dementieconsulent vergelijkt het verdriet en de emoties die een mantelzorger ervaart wel eens met rouw. Ze legt uit: 'Een mantelzorger ziet het toekomstperspectief in duigen vallen. Het is telkens afscheid nemen en dat is een zware opgave.'

Aandacht broodnodig

Wat het extra zwaar maakt, is de eenzaamheid. Een mantelzorger kan zich heel eenzaam voelen omdat alle aandacht naar degene met dementie gaat. 'Terwijl een mantelzorger die erkenning en waardering óók broodnodig heeft. Het is daarom mijn uitdaging om mantelzorgers over de streep te trekken en uit hun isolement te halen', aldus Rijk.

Eigen gang

Rea Lubert (60) is mantelzorger voor vier mensen: haar man die vijf jaar geleden de diagnose Alzheimer kreeg, haar schoonouders én een dame in haar straat. Zij behoort tot de groep mantelzorgers die hun eigen gang gaan en liever niet hun gevoelens delen met lotgenoten.

Hulp van zoon

Rea Lubert: 'Ik ben een positief ingesteld en zorgzaam persoon met als motto: doorgaan! Ik heb dan ook helemaal geen behoefte aan de klaagverhalen en sores van anderen.' Zij heeft veel steun aan haar jongste thuiswonende zoon van 25 jaar. 'Hij helpt me met de administratie en let iedere maand een weekend op zijn vader, zodat ik naar mijn broer in Zandvoort kan. Volgend jaar wil hij gaan samenwonen met zijn vriendin. Hoe het dan verder moet, weet ik niet.'

Dat doet pijn

Voordat haar man dementie kreeg, zaten ze in een grote vriendenclub. Ze gingen weekendjes weg, fietsen, barbecueën. Nu laten die vrienden niets meer horen. 'Ze vinden het vast te confronterend om mijn man zo te zien. Dat doet me pijn en maakt me boos.'

Opgewekt

'Mijn zoon zei vorige week tegen me dat ik eens met een psycholoog moest praten. Hij vond het vervelend dat ik steeds mijn zorgen tegen hem spuide zodra hij thuis kwam van zijn werk. Ik ga écht geen psycholoog bezoeken maar ik zorg er nu wel voor dat ik opgewekt ben als hij thuis komt.'

Tweede jeugd

'Hoe ik het volhoud? Ik denk steeds: mijn tijd komt nog. Ik zorg voor mijn man zolang ik het kan. Pas daarna begint mijn tweede jeugd. Dan ga ik op reis en doe wat ik wil.'

Hetzelfde schuitje

Volgens Liesbeth Rijk, is de reactie van Rea Lubert begrijpelijk, maar zou het haar waarschijnlijk helpen om nu al contact te zoeken met anderen via een gespreksgroep of Alzheimer Café. Al was het maar om te voorkomen dat ze in een isolement terechtkomt als haar zoon en haar man het huis verlaten. Rijk: 'Bovendien is het ook leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten.'

Waar kunt u als mantelzorger praten over uw gevoelens?

Alzheimer Telefoon: (0800) 5088. Zeven dagen per week bereikbaar van 9:00 tot 23:00 uur.
Alzheimercafé, Trefpunt of Theehuis
Huiskamerprojecten (lotgenotencontacten): gespreksgroepen onder begeleiding van casemanagers van Geriant. Aanmelden kan via info1@geriant.nl
DementieOnline: leg gratis een vraag of dilemma voor aan een coach, psycholoog of casemanager.
Eén op één contact met andere mantelzorger: via het internetforum van DementieOnline.
JOIN!: praatcafé voor mantelzorgers van jongere mensen met dementie

Bel voor meer informatie Liesbeth Rijk: (06) 2281 1573

< Terug naar home

Deel deze pagina