Print deze pagina

Door dementie gescheiden

Anja Fokker woont in Alkmaar. Ze is mantelzorger van haar vader, die vanwege dementie in een verpleeghuis in Schagen woont.

En daar stonden we dan.Moeder ernstig ziek, vader in dezelfde periode tot tweemaal toe opgenomen in het ziekenhuis en beide keren kwam daar een delier bij. Vader is lichamelijk en geestelijk ernstig verzwakt. Artsen in het ziekenhuis beslissen voor hem:opnameop geriatrische afdeling van verpleeghuis. En een vader die alleen maar naar huis wil, die voor zijn vrouw wil zorgen.

Maak me maar af

We zien de paniek in vaders ogen.Maak me maar af, zegt hij, in- en in-verdrietig en boos. We staan erbij en kijken ernaar. Wat is dit verschrikkelijk moeilijk en triest. Ook wij willen dit niet, maar beseffen tegelijkertijd dat het niet anders kan.

Flarden van herinneringen

Onrechtvaardigheid waar hij ongelofelijk kwaad om kon worden. In zijn actieve werkzame leven zoveel stenen weggelegd als stratenmaker. Altijd aan het verbouwen en zijn kinderen helpen met klussen. Zomaar flarden van herinneringen die razendsnel als in een film voorbijkomen.

Naar HUIS

Een paar dagen later in het ziekenhuis, zegt hij: 'Hoelang moet ik hier nog blijven? Ik kan makkelijk naar HUIS.' Ik zeg dat het wachten is op een plaatsje in het verpleeghuis, dat hebben we afgesproken met de artsen. Hij weet niets meer van dat gesprek.
Het drama begint weer van voor af aan. Hij probeert allerlei mogelijkheden te bedenken zodat hij toch naar HUIS kan, naar zijn Jopie. We spreken zijn argumenten steeds tegen.

Niets ingepakt

En dan komt het bericht dat er een plaatsje in het verpleeghuis is. Als we hem ophalen in het ziekenhuis, heeft hij weinig tot niets van zijn spullen ingepakt, in tegenstelling tot de andere keren.

Van tafel en bed gescheiden

In het verpleeghuis worden we vriendelijk ontvangen. Om het vader Jan zoveel mogelijk naar de zin te kunnen maken worden vele vragen op ons afgevuurd. We krijgen een brok in onze keel als het formulier voor de gemeente ondertekend moet worden dat onze ouders van tafel en bed zijn gescheiden.

Niet meer in de gaten

Een zuster komt hem ophalen om te gaan eten. We geven hem een zoen, hij pakt zijn rollator en loopt direct achter de zuster aan. Dat hadden we niet verwacht, dat het zo makkelijk zou gaan. We beginnen tegelijkertijd te huilen, van oplichting, van verdriet, van spanning die eruit moet. Vader heeft ons niet meer in de gaten terwijl hij zit te eten in de huiskamer. We gaan stilletjes naar huis.