Print deze pagina

'Ik mis haar thuis'

In het Alzheimer Café Texel delen mantelzorgers hun ervaringen. Vrijwilligster Margreet Berndsen tekent ze op.

Joop en Ina Kramer uit Den Burg zijn allebei 83 jaar oud en bijna zestig jaar samen. Toen Ina dementie begon te krijgen, nam Joop zich voor haar tot het einde toe thuis te verzorgen. 'Je voelt je sterk en denkt dat je dat wel kunt. Je hebt op dat moment geen idee wat je allemaal te wachten staat. Ik wist alleen dat ik zielsveel van Ina hield.'

Koken

De eerste jaren ging het ook prima. 'Ik had nooit gekookt maar Ina kon het me nog leren en uitleggen hoe de wasmachine en andere apparaten werkten,' vertelt Joop. 'We hadden het nog heerlijk samen. We speelden jeu de boules, maakten lange fietstochten en genoten van elkaar en van de dingen die we nog konden. Ik groeide voor m'n gevoel mee met haar dementie.'

Rook

'Ongemerkt ben ik steeds meer taken van haar over gaan nemen. Ina had het idee dat ze nog veel zelf kon, omdat we samen boodschappen deden en ze erbij was als ik kookte. Maar het fietsen lukte haar op een gegeven moment niet meer en ook het jeu-de-boulen moesten we opgeven. Omdat mijn computer boven stond, liet ik haar 's avonds wel eens even alleen beneden om mijn mail te checken. Op een avond trok er een vreemde lucht naar boven. Had ze een gaspit onder een pannetje met een dun laagje jus aangestoken. De hele kamer vol rook. Ik ben tegen haar uitgevallen. Iets waar ik me daarna onmiddellijk schuldig over voelde. Ze kan er helemaal niets aan doen, tenslotte. Ze is ook, terwijl ik lag te slapen, 's nachts een keer weggelopen. Ze werd door de politie thuisgebracht. “Gewoon voortaan de sleutel uit de deur halen”, raadde iemand me aan. Je blijft leren.'

Rolstoel

Joop moest ook z'n wekelijkse biljartuurtje opgeven en bleef nu constant bij haar. 'Ina belandde in een rolstoel. Ik heb tweeënhalf jaar 24 uur per dag voor haar gezorgd. Gebroken nachten, want als ik de wekker niet zette om Ina om 04.00 uur naar het toilet te helpen, hielden we ons bed niet droog. Je gaat gewoon door, je doet het voor je maatje. Het enige wat we nog konden was een rondje met de rolstoel. Het werd steeds zwaarder. Dan komt het moment dat je het niet langer trekt. Verschrikkelijk om dat te moeten erkennen.'

Verpleeghuis

'Ina is afgelopen juli naar het verpleeghuis verhuisd. Ze leek er minder moeite mee te hebben dan ik. Ze wist dat ik voor haar gedaan had wat in m'n vermogen lag. We hebben samen altijd goed over haar dementie kunnen praten, ook over de eventuele gang naar een verpleeghuis'.

Enorm gemis

'Ik mis haar thuis enorm. Het voelt gebroken, 't hart eruit. Ik ga iedere dag naar haar toe. Daarnaast probeer ik m'n leven weer op te pakken, want je moet door. Ik maak lange fietstochten, ga weer te biljarten, jeu-de-boulen en naar het Alzheimer Café. Mensen zeggen wel eens tegen me dat ik het goed gedaan heb. Maar ze waren er niet bij. Ik heb in ieder geval geprobeerd het zo goed mogelijk te doen.'