Print deze pagina

‘Ik heb veel hersteltijd nodig gehad’

Dementie is een aandoening die langzaam verergert. Wegwijzerdementie.nl biedt mantelzorgers in elke fase informatie: hoe kun je hiermee omgaan en waar vind je hulp? In deze laatste aflevering: na het overlijden van je dierbare met dementie.

‘Ik was blij voor hem dat het afgelopen was’, zegt Ria Beijersbergen uit Schagen. Haar man Dick, die leed aan dementie, stierf in 2019. In zijn laatste levensnachten sliep zij bij hem in het verpleeghuis. ‘Hij was toen eigenlijk al “vertrokken”. Die twee nachten waren zwaar, maar ik werd door de verzorgers goed opgevangen met gesprekken, troost en kopjes thee. Toen Dick door verslikking een longontsteking kreeg, is in goed overleg met mij besloten geen medicijnen te geven. Omdat ik wist dat hij dat niet meer gewild zou hebben. Ik was blij dat ik er op dat moment voor hem kon zijn.’

Uitputting nabij

Na zijn dood was Ria gevloerd. Jarenlang had ze thuis voor haar man gezorgd. Toen hij in het verpleeghuis woonde, de laatste vier maanden van zijn leven, bezocht ze hem dagelijks een of twee keer. ‘Toen hij overleed, was ik de uitputting nabij en kon ik niets meer. Ik heb veel hersteltijd nodig gehad.’

Wegwijzerdementie.nl

Als iemand met dementie overlijdt, moeten de nabestaanden het verlies verwerken van een dierbare voor wie ze vaak lange tijd hebben gezorgd. De website Wegwijzerdementie.nl biedt informatie voor deze periode, bijvoorbeeld over rouwverwerking en het leven na mantelzorg. Ook staan er links naar organisaties in de regio die steun kunnen bieden. Zoals het Centrum voor Levensvragen Noord-Holland, waar geestelijk verzorgers werken van alle gezindten. Bij MEE & de Wering bieden vrijwilligers rouwbegeleiding en een luisterend oor.

Nieuw soort bestaan

Toen de man van Ria Beijersbergen overleed, viel ze in een gat. Ze was op haar 68ste gestopt met werken toen haar man dementie kreeg. ‘Ik ben destijds vanuit mijn werk meteen in de mantelzorgrol gerold. Ik heb me nooit kunnen voorbereiden op een toekomst zonder werk.’ Een psychologe hielp haar dingen op een rij te zetten. ‘Dat deed me erg goed en gaf me veel inzicht. En ik heb een coach bezocht. Zij liet me inzien wat er gebeurt bij de overgang van werken en mantelzorgen naar een nieuw soort bestaan en gaf handvatten om daarover na te denken.’

Niet te ver vooruitkijken

Met rouw had Ria al ervaring. Dick was haar tweede echtgenoot; haar eerste man was overleden aan kanker. ‘Ik wist daardoor dat ik het vermogen heb om veel plezier te halen uit kleine dingen. Daar heb ik op gefocust. En ik wist dat je niet te ver vooruit moet kijken in zo’n rouwperiode. Eén dag is al genoeg.’ Goede vrienden stonden haar bij. ‘Ik maak deel uit van een groepje trouwe vrienden. Die hebben me erdoor gesleurd en dat doen ze nog steeds. Een vriendin haalde me iedere avond op om met de hond te wandelen. Zo’n vast punt in de dag gaf me veel steun. En wat ook helpt: ik mocht, en mag, met iedereen in mijn omgeving over Dick praten.’

Meer informatie

Vind ondersteuning in de regio en informatie op Wegwijzerdementie.nl

Instructiefilmpje: makkelijk zoeken op Wegwijzerdementie.nl