Print deze pagina

Elke dag urenlang bellen

Een telefoon is een prachtige uitvinding, maar kan ook voor veel stress zorgen. De moeder van Marijke Maas belde haar dagelijks drie of vier keer.

De 93-jarige moeder van Marijke Maas (68) verhuisde vier jaar geleden naar een zorginstelling in Heerhugowaard, vanwege haar verslechterde gezondheid en beginnende dementie. In het begin had haar moeder nog contact met enkele vriendinnen, maar geleidelijk aan verkleinde haar wereld. De dagelijkse telefoongesprekken met haar oudste dochter Marijke vormden nog haar enige houvast.

Geruststelling nodig

Marijke Maas: 'Ze belde me omdat ze overstuur of in paniek was. Die onrust had met de dementie te maken. Ze wilde voortdurend gerustgesteld worden. Mijn moeder wist vaak niet meer waar ze was of wilde naar haar ouders die lang geleden overleden waren. De eerste keer lukte het me nog wel om haar te kalmeren. Maar na anderhalf uur kwam de onrust terug en belde ze dus weer. Het gesprek begon van voren af aan. Bij elkaar urenlang hetzelfde verhaal, dezelfde vragen, steeds opnieuw. Het putte me volledig uit.'

Stekker eruit

De meest voor de hand liggende oplossing was natuurlijk om de mobiele telefoon uit te zetten of bij Marijkes moederde stekker uit het stopcontact te trekken. 'Natuurlijk heb ik dat overwogen. Maar uiteindelijk kon ik dat toch niet over mijn hart verkrijgen, want ik wist hoe groot de wanhoop bij mijn moeder zou zijn als ze me telefonisch niet te pakken kreeg. Dat wilde ik haar niet aandoen.'

Taak van een dochter

Wat het voor Marijke Maas extra belastend maakte was dat haar moeder alleen met haar wilde bellen. Zij weigerde met haar zus of broers te telefoneren. 'Mijn moeder onthield hun telefoonnummers niet. Bovendien woonde mijn zus in het buitenland en wilde mijn moeder absoluut geen persoonlijke zaken met mijn broers bespreken. Dat behoorde volgens haar tot mijn taak als dochter. Hoewel we zelden persoonlijke zaken bespraken.'

Schuldig op vakantie

Het zwaarste moment was echter de vakantieperiode. 'Vlak voor mijn vertrek plakte ik een groot stuk papier op haar telefoon met daarop het nummer van mijn broer zodat ze hem kon bellen. Dat werkte helaas niet. Huilend en overstuur vroeg ze me: “Wat moet ik zonder jou en wat gebeurt er met mij?” Ik voelde me zo schuldig maar ik ging toch. Ik moest er af en toe echt tussen uit. Tijdens de vakantie zette ik wel mijn telefoon uit. Ik had geen keuze want anders zou ze me dagelijks in het buitenland bellen. Het was een verschrikkelijke tijd, voor ons beiden.'

Telefoonnummer vergeten

Het veelvuldig bellen is inmiddels gestopt. De moeder van Maas zit nu in een andere fase van de dementie. 'Ze weet mijn telefoonnummer niet meer, ze weet zelfs niet meer hoe een telefoon werkt. Er is nu meer rust in mijn leven gekomen. Ik bezoek mijn moeder wekelijks. Dan luisteren we naar muziek en dat is prettig. Als ik nu thuis ben, zwijgt de telefoon. Om eerlijk te zijn weet ik niet wat er was gebeurd als het belgedrag van mijn moeder een jaar langer had geduurd. Ik was een zenuwinzinking nabij.'

Deze zomer gaat Marijke Maas met haar partner naar Griekenland voor een tiendaagse vakantie. Dit keer met een gerust hart.