Fasen
Bernadette Tijssens is mantelzorger van haar moeder, die dementie heeft. Bernadettes ouders wonen in een zorgcentrum in Alkmaar.
De winter is alweer over de helft. Ik keek ernaar uit eind december: weg met die donkerte, kom maar op met het licht!
Het is gekomen, elke dag weer een minuutje meer. Het maakt kiertjes in de kaalte en in mijn tuintje durven de tulpenbollen hun armen al uit te strekken.
Zoetjes aan laat dat wat verborgen was zich weer zien. Fasen van leven. Kiemen, opstaan, bloeien, ver(der)gaan.
Stilte
Ik denk sterk aan deze processen nu het de laatste weken niet zo goed gaat met mijn inmiddels 96 jaar oude Pa T. De winter is voor hem echt aangebroken. Verzwakt door alle bloeitijden die hij heeft doorstaan, bevindt hij zich nu in de stilte. Het stille onderaardse broeien dat de aarde nodig heeft voor ze weer scheurtjes vertoont en ruimte geeft aan een nieuwe fase.
Vliesje ijs
Hij ligt, hij kijkt, hij aait mij over het gezicht als hij me ziet. En als ik expres scheel kijk en mijn been hoog de lucht in zwaai, lacht hij nog als altijd om mijn gekkigheid, die ik zeker weten van hem geërfd heb. Maar zijn lach lijkt als achter een vliesje ijs op het water te zijn. We zien elkaar, maar hij is op een plek waar ik nog niet zijn kan.
Lieve woorden
Mijn moedertje die we zoveel mogelijk bij hem brengen, zegent hem met lieve woorden en wrijft zijn hand. Dat zij soms denkt dat dit haar papa of opa is, doet niet ter zake. Ze weet dat hij voetje voor voetje op weg is naar de grote slaap. Misschien duurt het nog lang maar ze ziet het, ze voelt het en schudt zo nu en dan haar hoofd als mijn vader er wat zieligjes bij ligt. Haar dementie zit haar gevoel niet in de weg. Het is zuiver, het is direct.
Wachten
De winter komt binnen dit jaar, de kou, de leegte, het wachten op iets wat wij nog niet kennen is voelbaar. Wij, de zeven kinderen, worstelen en strijden in onwetendheid. We woelen in voorbereiding tot het keerpunt komt, groene staken weer bloemen dragen en vogels weer bouwen. Fasen, de natuur neemt haar loop.