Print deze pagina
'Je wilt geen afscheid nemen'
Het is zwaar als je partner met dementie naar een verpleeghuis moet. Toch zegt Carla Buijs-Bor: 'Wacht niet te lang met die beslissing.'
Carla Buijs-Bor (50) uit Middenbeemster moest vijf jaar geleden haar man Jan Buijs (64) naar een verpleeghuis laten gaan. Door frontotemporale dementie (FTD) vertoonde hij steeds vreemder gedrag. Thuis wonen bij haar, en hun drie nog thuiswonende kinderen, ging niet meer.
Verschrikkelijke ervaring
De dag dat ze haar man in het verpleeghuis achterliet, vergeet ze niet snel. 'Mijn zoon en ik gebruikten een smoesje om hem in de auto te krijgen. Als we hem de waarheid hadden verteld was hij niet meegegaan. We reden eerst wat rondjes en stopten uiteindelijk bij het verpleeghuis. Daar toonden we hem zijn kamer, bleven even bij hem en zijn daarna gegaan. Om mijn man, met wie ik 27 jaar ben getrouwd, daar zo achter te laten was de verschrikkelijkste ervaring uit mijn leven.'
Fel verzet
Jan Buijs accepteerde zijn verblijf in het verpleeghuis echter niet. Hij was kwaad op zijn vrouw en op de verzorgenden. Hij wilde constant naar huis. 'Dat verzet heeft een jaar geduurd. Als ik na een bezoek naar huis ging, moest een medewerker hem afleiden zodat ik ongezien en zonder drama kon vertrekken. Volgens de verzorgenden hadden ze niet eerder meegemaakt dat iemand zich zo fel en langdurig verzette.'
Hij is nu rustiger
'Inmiddels zijn we vierenhalf jaar verder. Mijn man zit in een andere fase van het ziekteproces. Hij is nu rustiger en milder. Hij lijkt te berusten in de situatie. Echt praten kan hij niet meer. Regelmatig herhaalt hij onbegrijpelijke zinnen. En als ik en de kinderen komen, lacht hij altijd als hij ons ziet. Dan zie ik weer die lieve, zachtaardige man die hij altijd al was geweest. Mijn kinderen bezoeken hun vader wekelijks. Ik ga iedere dag naar het verpleeghuis om Jan te bezoeken en te helpen met het eten. Soms lopen we daarna wat in de tuin of kijken samen tv. Dat is prettig voor ons beiden.'
We waren uitgeput
Terugkijkend denkt Carla Buijs-Bor dat het voor iedereen beter was geweest als haar man eerder naar een verpleeghuis was gegaan. 'Wij hebben te lang gewacht met die beslissing. We kregen hulp van de GGD en ik dacht dat het zo zou lukken. Maar het werd veel te zwaar. Na twee jaar waren we uitgeput en ten einde raad. Het voelde als een afgang om niet zelf voor je zieke partner te zorgen. Je wilt geen afscheid nemen. Maar uiteindelijk ga je er zelf bijna aan onderdoor als je het niet doet.'
Veel praten helpt
Wat haar heeft geholpen bij het afscheid, is doorgaan met leven. 'Het verdriet blijft, maar het doet me goed om er veel over te praten met familie en vrienden. Al vertel ik steeds hetzelfde verhaal. En ik ben ook blij dat ik ben blijven werken. Mijn baan als caissière bij een supermarkt zorgt voor prettige afleiding.'
Naar het verpleeghuis: ingrijpend afscheid
Hoe kunt u omgaan met het afscheid als uw dierbare naar een verpleeghuis gaat? Pascalle Schmitz, dementieconsulent bij Geriant geeft enkele adviezen:
- Informeer uw naaste pas kort voor haar of zijn opname in het verpleeghuis.
- Besef dat opname geen afwijzing betekent, maar hulp.
- Neem contact op met lotgenoten.
Meer lezen over deze, en andere adviezen? Klik op adviezen bij verpleeghuisopname.
Verzorgingshuizen en verpleeghuizen vinden het steeds belangrijker dat familieleden na de opname van hun dierbare actief betrokken blijven. Ze geven daar ook ruimte voor. Bekijk een video met voorbeelden wat naasten kunnen doen in het verpleeg- of verzorgingshuis.