Print deze pagina

Verklaringen

Marie is mantelzorger van haar man, die dementie heeft. Ze wonen in Schagen.

Zo. Vanochtend weer een enorme hindernis genomen: euthanasieverklaring vergezeld van een dementieverklaring en daarmee naar de huisarts. Ik had mijn 'huiswerk' goed gedaan: veel op internet opgezocht, voor beide verklaringen. Uiteindelijk een tekst samengesteld uit verschillende bronnen, totdat ik dacht dat het goed was. Met de casemanager besproken en die was er ook tevreden over.

Lichtheid

Vroeg uit bed, en vroeg op de fiets naar de huisarts. Allebei in de zenuwen en vol stress. Er hangt nogal wat vanaf over hoe het gesprek verloopt. D. probeert zoals gewoonlijk de lichtheid er een beetje in te brengen en ik sta, zoals vaak, met mijn hakken in het zand als het om medisch gedoe gaat. Zou ook wel een beetje minder mogen, maar ja....

D. weet me toch weer aan het lachen te krijgen. We zitten in de wachtkamer rustig te zijn en D. zegt: 'Zal ik maar in de Lego-hoek gaan zitten, daar draaithet toch op uit.' En ik: 'Zal ik dan maar alleen de spreekkamer ingaan, dan zeg ik wel hoe je het wil hebben “straks”, en ook dat ik jou zo weer in de Lego-hoek ophaal.' Er zit een wat oudere man te huilen en wij zitten als een stelletje pubers te giechelen. Bizar eigenlijk.

Mooie tijd

We worden binnengeroepen en eerst wordt even ingegaan op hoe de situatie nu is.
D. antwoordt hoe hij zijn eigen situatie nu ziet en daarna doe ik dat. Het antwoord van D. is wat zonniger dan het mijne. Ik ontspan wat als ik D. zo relaxt zie zitten. De huisarts stelt hem rechtstreeks de vraag of er op dit moment sprake is van een doodswens. Resoluut zegt D.: 'Nee, absoluut niet, ik geef me niet zomaar gewonnen, we gaan er nog een mooie tijd van maken. Het zal ooit wel minder worden, maar dat zien we dan wel weer.'

Euthanasie

Daarna wordt het mapje met de 'verlanglijstjes' opengemaakt. De huisarts leest het door, stelt wat vragen en zegt terecht dat de combinatie dementie en euthanasie een moeilijke kwestie blijft. Dat wisten wel al, de kranten staan er bol van. Maar ja, wat moet je? Niets regelen is ook geen optie, dus dan maar 'second best'. De getekende verklaringen worden opgeborgen, we spreken af dat we elkaar in de herfst weer zien en we gaan opgelucht naar buiten.

Koffie en gebak

In het begin van dit hele proces hebben we afgesproken dat we ieder lastig bezoek goed afsluiten met koffie en gebak. Eerst nog even, ook weer als pubers, op straat staan zoenen en daarna op naar de appelkanjers.

Verklaring: ik ben apetrots op mí­jn kanjer!