Print deze pagina

Lezers adviseren lezers: Mijn moeder ziet waanbeelden

Hoe stel ik mijn angstige moeder gerust die steeds maar mensen ziet die er niet zijn? Jan van Hofstede

Mijn moeder heeft de ziekte van Alzheimer en werd ook erg onrustig van mensen die ze zag. Mijn vader had telkens strijd met haar: welles, nietes. Mijn vader – en wij in eerste instantie ook – probeerden mijn moeder gerust te stellen door te zeggen dat die mensen er niet echt zijn, dat ze dus niet bang voor ze hoeft te zijn. We bereikten hier weinig mee, de angst bleef en mijn moeder leek ons ook niet meer te vertrouwen. Ze was sowieso al achterdochtig, maar dit was erg sneu om te zien. Ze trok zich terug in haar eigen wereldje, ongelukkig en bang voor de mensen die haar kennelijk bedreigden.  Toen we op zoek gingen naar informatie bleek dat het ging om hallucinaties en wanen. We hebben de tips ter harte genomen en zijn er niet meer zo hard tegen in gegaan, al was dat voor mijn vader wel erg moeilijk! Door haar werkelijkheid te erkennen en ermee om te gaan konden we haar geruststellen. We stelden ons nieuwsgierig op: vertel eens! Dan vertelde ze hele verhalen, heel bijzonder. Door het vertellen werd ze rustiger en voelde zich serieus genomen. Petra de Jong

Mijn man heeft veel last van hallucinaties. Nadat de diagnose Lewy Body dementie werd gesteld werd duidelijk dat zijn wereld een heel andere was dan die van ons. Hij zag steeds mensen in de kamer. Op alle stoelen zaten kinderen, er was een hele vreemde enge hond die regelmatig dwars door de muur binnenkwam. De kinderen leken versteend, levenloos, wat natuurlijk erg beangstigend was voor hem. Het had een grote impact en ze waren de hele dag aanwezig. Daardoor lukte het hem bijna niet om zich op iets te concentreren. Afleiden lukte soms eventjes, maar dan waren ze er weer. De casemanager heeft een arts geraadpleegd en uiteindelijk was er een mogelijkheid om met medicijnen de hallucinaties te verminderen. Mijn man is veel rustiger nu en kan weer genieten van muziek luisteren en een puzzel maken. Hij is zich ervan bewust dat hij door de medicijnen nu van die vervelende verschijningen verlost is. Marijke Groot

Mijn vrouw heeft al langere tijd last van hallucinaties, waardoor haar wereld er totaal anders uitziet dan die van mij. Het is moeilijk in te schatten wat er in haar omgaat, maar ik kan zien dat ze bang is. Ze zit bijvoorbeeld op een stoel en als ik zeg: ‘Zullen we een eindje gaan wandelen?’ dan reageert ze met paniek, soms gilt ze. Ze zag een monsterlijke draak, waardoor ze zich niet meer kan verroeren. Een andere keer was er een overstroming en kon ze met geen mogelijkheid uit bed komen: ‘Zie je dat dan niet?’, riep ze in paniek uit. Het is voorgekomen dat ze helemaal door plakkerige spinnenwebben werd overdekt en zich niet meer kon verroeren. Overigens is het niet altijd angstig, er zijn ook minder bedreigende ervaringen. Bijvoorbeeld een kat die in de kamer rondloopt, ze volgt hem en probeert hem te aaien, maar dan is hij ineens weer weg… We hebben medicijnen geprobeerd, maar dat hielp niet. De praktijk leert dat het wel helpt om mee te gaan in haar belevingswereld, haar te laten vertellen over wat ze ziet. Afleiden lukt soms wel even, maar dan begint het weer van voren af aan. Voor mij is het heel vermoeiend. Ik heb het gevoel dat ik een acteur ben in een vreemde foute film, die nooit stopt. Als het begint te schemeren wordt het erger, dan ziet ze dingen in het raam, waar ze bang van wordt. Licht aan en gordijnen dicht, dat helpt. De nachten zijn ook regelmatig onrustig, dan schrikt ze wakker van een nare droom. We slapen tegenwoordig met een lichtje aan. Om dit vol te kunnen houden komen onze kinderen regelmatig een paar dagen en kan ik zelf even tot rust komen, zodat ik er weer tegen kan. Het is een oefening in geduld. Koos van Beekman

Bij mijn vrouw is een tijdje geleden dementie vastgesteld die gelukkig rustig verloopt. Maar ineens  raakte ze plotseling helemaal in de war, zag dingen die er niet waren en ze werd achtervolgd, er was geen ontsnappen mogelijk. Ze riep luidkeels om hulp en huilde wanhopig en was agressief. Ze zag overal beestjes, op haar armen en benen, krabde en sloeg ernaar. Ze moest naar de wc, maar daar zag ze haar moeder zitten, dus plaste ze in haar broek. Het gebeurde ’s nachts en de dag daarna was ze vooral heel slaperig. Na de tweede nacht heb ik de huisarts gebeld. Die vermoedde dat er sprake was van een delier. Achteraf bleek dat ze een blaasontsteking had, die een delier met al deze ellende veroorzaakte. De behandeling met een antibioticakuur heeft geholpen, na een paar dagen was ze gelukkig weer helemaal de oude. Martien de Wit

Nieuwe lezersvraag

Ik zorg naast mijn werk heel veel voor mijn moeder met dementie, maar ik houd het bijna niet meer vol. Hoe bespreek ik dat met mijn familie?
Khadija El Ahmadi

Heeft u ook een vraag aan medemantelzorgers?

Stel uw vraag via info@mantelzorgnieuwsbrief.nl, met de vermelding ‘lezersvraag’. Uw naam wordt alleen bij de vraag vermeld als u dat goed vindt.