Print deze pagina

Negentig jaar jong

Bernadette Tijssens is mantelzorger van haar moeder, die dementie heeft. Bernadettes ouders wonen in een zorgcentrum in Alkmaar.

Onlangs zag ik bij het documentairefestival IDFA een Franse documentaire met de Engelse titel A young girl in her nineties: 'een jong meisje van in de negentig'. Een prachtig portret van een verzorgingshuis in Frankrijk waar een danser aan de gang ging met de bewoners.

Bijna vergeten

Hoe ontroerend was het om te zien dat de danser steeds door middel van beweging contact zocht met de bewoners. Het ging om stokoude mensen met dementie. Hij spiegelde de beweging die ze maakten en kreeg hierdoor zo'n mooi contact. De oude dame die hij vaker benaderde glom als zij hem zag, stond op en werd door hem meegenomen in de beweging. Zij liet zich zwieren en het opborrelen van bijna vergeten gevoelens van liefde en zelfs verleiding ontwaakten. Contact, betrokkenheid en Cultuur. Wat wil een mens nog meer?

Meezinguurtje

Daar zitten al die stille of luidruchtige vogeltjes, in het huis waar mijn meer dan negentigjarige ouders wonen. Ze zitten, ze slapen, ze suffen, ze wachten...

Nu en dan worden ze gewekt door een muziekje op een flut geluidsinstallatie, of door het – goedbedoelde maar weinig betrokken – meezinguurtje, de eeuwige beelden van André Rieu op televisie, of door de wekelijks terugkerende vraagspelletjes.

Voeding

Is dat nou voeding voor onze vogeltjes? Onze lieve oude vogeltjes? Dat vraag ik me dan af. Ze hebben dan misschien wel lang genoeg gevlogen, verlangen echt niet meer zozeer naar trektochten naar het zuiden. Maar wat doen we nog met onze oudjes? Nu ze niet meer uit de woorden kunnen komen, fysiek niet meer zo actief zijn? Wat bieden wij hun dan?

Blijven proberen

Bedenk wat zij ons hebben geboden: waren zij niet degene die ons zagen, die ons de wereld lieten zien, die naar ons vroegen, die wilden weten hoe het werkelijk met ons ging. Zelfs toen we nog geen woorden hadden en fysiek nog zo weinig actief waren. Ik vraag het me vaak af en soms kan ik natuurlijk ook niet voor een glimlach zorgen, geen voetje van de vloer krijgen, maar laten we blijven proberen.

Ze zijn het waard, heb hen lief!

En ga die film zien! Dans!